رینگ داخل قرنیه

تاریخچه

اساس اين روش به حدود 1970-1960 برمي گردد كه كاشتن ايمپلنت در داخل قرنيه براي اصلاح عيب انکساري مورد توجه قرار گرفت ولي به واسطه در دست نبودن ايمپلنت هاي مناسب و وسايل مربوطه و ظهور ليزر، روش هاي مزبور به فراموشي سپرده شد، ولي مجددا” در دهه 90 با رفع اشكالات قبلي، مجددا” اين روش مورد توجه قرار گرفت. در نيمه دوم دهه 90، FDA امريكا در طي يك برنامه 2 ساله استفاده از اين روش را براي نزديك بيني در حد 1- تا 3- ديوپتر تأييد كرد و پس از آن روزبه روز شامل پيشرفت اين روش مي باشيم. در ايران براي اولين بار در اواخر سال 1379 و با همت پزشكان اين كلينيك، روش مزبور بر روي تعدادي از بيماران انجام شد كه پيگيري هاي اوليه دال بر موفقيت اين روش در اصلاح نزديك بيني هاي متوسط (4-1) بوده است.

اگرچه اين روش براي نزديك بيني كم كاربرد دارد اما به دليل هزينه بالاتر نسبت به ليزر يا ليزيك كاربرد كمتري پيدا كرده است. شايد بتوان گفت مهمترين كاربرد فعلي رينگ براي بيماران دچار قوز قرنيه (كراتوكونوس) خفيف يا متوسط مي باشد كه قرنيه شفافي داشته باشند و ضخامت قرنيه براي انجام اين عمل كافي باشد در بيماران دچار قوز قرنيه، قرنيه داراي استحكام طبيعي نيست بنابراين استفاده از ليزر يا ليزيك روي اصلاح عيوب انكساري در اين بيماران ممنوع است اما رينگ هاي قرنيه اي مي توانند باعث بهبود ديد بدون عينك و با عينك در بيماران شده و كاهش شدت بيماري گردند.

قرار دادن رينگ در ضخامت قرنيه در محيط قرنيه انجام مي شود و با كششي كه بر روي قسمت مركزي قرنيه ايجاد مي كند انحناي قرنيه را كاهش مي دهد بنابراين باعث كاهش نزديك بيني مي گردد. اين رينگ ها از جنس پلاستيك PMMA مي باشد و با قرنيه سازگار است. PMMA ماده اي است كه در عرض 50 سال گذشته جهت ساخت لنزهاي داخل چشمي مورد استفاده بوده است و كاملاً با بافت چشم سازگار است بنابراين باعث ايجاد التهاب نمي شود. معمولاً 2 رينگ در دو طرف قرنيه كار گذاشته مي شود. هر رينگ قوسي 150 درجه مي باشد و پهناي آن 0.8 ميلي متر مي باشد. ميزان اصلاح عيب انكساري بيمار به ضخامت آن بستگي دارد كه از 0.25 تا 0.45 ميلي متر متغيير است. اين روش براي بيماران نزديك بيني كه آستيگماتيسم بيش از يك ديوپتر دارند مناسب نيست.