در پزشکی دوربینی، هیپروپی نامیده می‌شود که نسبت به نزدیک بینی شیوع کمتری دارد.

علل:

دوربینی وقتی ایجاد می‌شود که چشم نسبت به انحنای قرنیه طول کمتری داشته و یا قرنیه نسبت به طول چشم انحنای کمتری دارد. در نتیجه نور وارد شده به چشم در پشت شبکیه متمرکز می‌شود (شکل ۲-۴). در این حالت اشیای دور تار بنظر می‌رسند و تصاویر نزدیک حتی بیشتر تار می‌شوند. افراد جوان که دوربین هستند می‌توانند با استفاده از قدرت متمرکز کننده عدسی چشم، تصویر را از پشت شبکیه به روی شبکیه بیاندازند و در نتیجه واضح‌تر ببینند. این تلاش اضافی ممکن است منجر به خستگی چشم شود که در کارهای نزدیک شدید‌تر است. اما در دوربینی شدید یا سنین بالاتر این توانایی کاهش یافته و بیماران احتياج به عینک مطالعه یا عینک دو دید خواهند داشت.

با افزایش سن توانایی متمرکز کردن تصویر بر روی شبکیه کاهش می‌یابد، به تدریج وابستگی چشم دوربین به عینک بیشتر شده و به شماره بالاتری نیاز پیدا می‌کند. معمولاً در افراد دوربین نمره واقعی چشم بالاتر از عینک مورد استفاده آنها می‌باشد.

شكل ۲-۴: محل ایجاد تصویر در جلوی شبكیه در چشم دوربین و اصلاح آن با استفاده از عدسی محدب